Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Μνήμες

Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι;

by on Mar.19, 2021, under Αρθρογραφία, Μνήμες, Σκέψεις

Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι;

Πριν από τρία χρόνια ήρθε στη ζωή η Αγγελική μας. Μετά τη γέννα μας ενημέρωσαν ότι πιθανότατα είχε σύνδρομο Down κάπου που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά από τις σχετικές εξετάσεις γονιδιώματος που κάναμε. Οι προγεννητικοί έλεγχοι που είχαμε κάνει ως τότε έδιναν πιθανότητες για κάτι τέτοιο 1 / 1.000.000 ενώ στην Ελλάδα αναλογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down σε 1 στις 770 γεννήσεις. Είναι αρκετά συχνό φαινόμενο δηλαδή, αλλά είναι αυτό που κανείς δε θέλει να τύχει στο δικό του παιδί. Και να όμως που συμβαίνει σε κάποιους…

Το σύνδρομο Down (ή αλλιώς Τρισωμία 21 ή Τρισωμία G) περιγράφει μια χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τα οποία υπάρχουν εκ γενετής στους φορείς της γενετικής αυτής βλάβης και αφορούν παρεκκλίσεις στη σωματική διάπλαση, τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους.

Η Αγγελική με αυτό αφορμή και κάποια άλλα προβληματάκια που παρουσίασε, έμεινε στο μαιευτήριο 3 εβδομάδες παραπάνω 2 βδομάδες σε θερμοκοιτίδα και άλλη μια σε ΜΑΦ χωρίς ωστόσο να μου απόλυτα ξεκάθαρα γιατί το παιδί έπρεπε να παραμένει τόσες μέρες σε θερμοκοιτίδα, μακριά από την αγκαλιά και τη στοργή των γονιών του. Παράλληλα η μαμά της ταλαιπωρήθηκε και με δεύτερη εγχείριση αμέσως μετά την καισαρική και έκατσε κι αυτή άλλες 2 βδομάδες στο “νοσοκομείο” (μαιευτήριο). Έτσι, εκείνη την περίοδο βρέθηκα κάπου χαμένος, να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στα κορίτσια μου και να προσπαθώ να χειριστώ ένα κατά τ’άλλα ευτυχές γεγονός που όμως εξελισσόταν πολύ πολύ στραβά.

Μετά από πολύ αγωνία και ταλαιπωρία, τελικά καταφέραμε να πάμε σπίτι μας, όλοι καλά αλλά πολύ ταλαιπωρημένοι. Εξαιτίας της μετεγχειριτικής κατάστασης της γυναίκας μου, είχα αναλάβει χρέη μητέρας και πατέρας μαζί και όχι δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για όλο αυτό που συνέβαινε και κυρίως για το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα έπρεπε να διαχειριστώ ψυχολογικά και να προσαρμοστώ στο γεγονός πως το παιδί μου θα έχει μια ιδιαιτερότητα που θα το φέρει σε μειονεκτική θέση όσον αφορά τη νοητική και σωματική του διάπλαση και πιθανότητα θα φέρει και διάφορες επιπλοκές στην υγεία του αργότερα.

Έτσι όπως την τάιζα στη ΜΑΦ (για να φύγουμε επί τέλους από εκεί), έτσι συνέχιζα να την ταΐζω και στο σπίτι και να την κοιμίζω στα πόδια μου κάθε βράδυ. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας στο σπίτι και όταν πια είχα κάπως ηρεμήσει, χωρίς ωστόσο μπροστά στη σκέψη του άγνωστου, να έχει σταματήσει να με βασανίζει το ερώτημα “Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι; Θα τα καταφέρουμε να τη μεγαλώσουμε σωστά για να τα καταφέρει στον έξω κόσμο;”.

Ξέρετε, τις πρώτες μέρες όταν ενημερώνεσαι τι ακριβώς είναι το Σύνδρομο Down, και με όσους μιλάς, όλοι συνήθως σου λένε τι δεν θα μπορεί να κάνει το παιδί σου. Μαθαίνεις για όλες τις αδυναμίες που θα έχει, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει και τα πιθανά προβλήματα υγείας. Κανείς όμως δε σου λέει τι θα μπορεί να κάνει, όπως επίσης κανείς δε σου λέει και δεν πρόκειται να διαβάσεις πουθενά για το πόσο δυνατός θα γίνεις εσύ και τι θα μπορέσεις να κάνεις εσύ για το παιδί σου και τι μπορείτε να καταφέρετε μαζί. Βασικά κανείς δε σου λέει το αυτονόητο, αυτό που βλέπεις και στη φωτογραφία. Ότι είναι ένα παιδάκι σαν όλα τ’ αλλα που απλώς χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και εσύ οφείλεις έτσι κι αλλιώς να κάνεις το καλύτερο για το παιδί σου.

Τρία χρόνια μετά και ενώ έχουμε ζήσει πολλά, έχουμε μάθει και έχουμε καταφέρει αρκετά, μπορώ να δώσω μερική απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα, αν και φυσικά δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω, είναι ότι η Αγγελική μας είναι τελικά τόσο ξεχωριστή όσο μία στο εκατομμύριο. ‘Έχει πείσμα και θα προσπαθήσει να γίνει ότι θέλει και εμείς σίγουρα θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι μαζί της γιατί θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όπως της μαθαίνουμε εμείς πράγματα για να γίνει καλύτερη, έτσι μας μαθαίνει και αυτή κάθε μέρα για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι. Έχουμε μάθει να προσπαθούμε περισσότερο και όσο και αν δυσκολευόμαστε ακόμα και για τα αυτονόητα, όταν τα καταφέρνουμε, έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε.

…21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down

Για τα παιδιά και τις οικογένειες τους που αγωνίζονται με αγάπη, στοργή και φροντίδα κάθε μέρα.

Comments Off on Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι; more...

Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου

by on Apr.07, 2020, under Αρθρογραφία, Μνήμες, Σκέψεις

Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου: Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!


* Το 2006, τερμάτισα στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών σε χρόνο 2:43:21 στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Αυτό παρέμεινε ατομικό ρεκόρ για 13 χρόνια ως το 2019 που έκανα νέο μετά με 2:38:09. Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί τον Οκτώβριο του 2010 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.runningnews.gr . Αναδημοσιεύω με μικρή νέα επιμέλεια
:

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί παρέμεινα για 13 χρόνια η καλύτερη μου επίδοση, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…


Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….



Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με έκαναν αισιόδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.


Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πονούσα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κεφάλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.





Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

Από τότε, κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση ενός Μαραθωνίου, δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλά τρέχω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook:  grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman


Comments Off on Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου more...

FASTER THAN BROKEN

by on Feb.25, 2020, under Αρθρογραφία, Μνήμες, Σκέψεις

2020_02_25_fasterthanbroken

 

FASTER THAN BROKEN

Ακριβώς πριν 15 χρόνια, τέλη Φεβρουαρίου του 2005, κατά τη διάρκεια προπόνησης μου με το ποδήλατο συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Με χτύπησε από πίσω ένα αυτοκίνητο και με έστειλε κατάκοιτο στο Νοσοκομείο, 24 ετών να σκέφτομαι ότι η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων.

Η πρώτη διάγνωση στο Νοσοκομείο έδειξε αμέσως κάταγμα στον Ο2 σπόνδυλο, αλλά δεν ήταν απλά αυτό. Η δεύτερη διάγνωση στον δικό μου γιατρό, μετά από καλύτερη αξονική τομογραφία (από όπου η εικόνα) 1,5 μήνα μετά έδειξε όμως πόσο άσχημο ήταν το κάταγμα. Κομμάτια ο σπόνδυλος και ενώ είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος αποκατάστασης αμέσως μετά το ατύχημα… “Γρηγόρη μπορεί να μην ξανατρέξεις, να λες πάλι καλά που στέκεσαι στα πόδια σου. Πρέπει να κάνεις υπομονή να δέσουν τα κομμάτια και βλέπουμε” … ΣΟΚ μεγαλύτερο από το ίδιο το ατύχημα.
Οι πρώτοι μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι, ουσιαστικά καθηλωμένος, με διαδρομές μόνο από καρέκλα σε κρεβάτι, να περιμένω να περάσει ο καιρός. Έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου και απλά να προσπαθήσω να προχωρήσω στη ζωή μου όπως μπορούσα. Δεν έπαψα πότε να πιστεύω ότι θα επιστρέψω στον δρόμο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.

Η μεγάλη πρόκληση ήταν να πάρω πίσω κάτι διαμετρικά καλύτερο από το χειρότερο που ζούσα. Έτσι, με τέτοιο πάθος ξεκίνησε ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του RunningNews.gr που έμελλε να γίνει το σημείο αναφοράς στο διαδίκτυο για την ενημέρωση γύρω από το τρέξιμο στην Ελλάδα και να δημιουργήσει την πρώτη πανελλαδική διαδικτυακή κοινότητα δρομέων.

Και κάπως έτσι πέρασαν οι δύσκολοι μήνες και επέστρεψα κι εγώ στο τρέξιμο, με πολύ κόπο, με πολύ πόνο και συνεχή προβλήματα τους πρώτους μήνες. Έβαλα στόχο να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο και τα κατάφερα 1,5 χρόνο μετά τον Νοέμβρη του 2006, τρέχοντας μάλιστα αρκετά γρήγορα σε 2 ώρες και 43 λεπτά στην Κλασική διαδρομή. Και μαζί το RunningNews.gr “μεγάλωνε” και θα μεγάλωνε και η επιτυχία που ακολούθησε, ήταν γιατί έγινε κυριολεκτικά έργο ζωής. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που συνεχίζεται να γράφεται και για μένα και για τη δουλειά μου.

Η νοοτροπία που καλλιέργησα μετά αυτό με συνόδεψε για πάντα. Να μπορείς να παίρνεις το καλύτερο που μπορείς από το χειρότερο που σου συμβαίνει, να μετατρέπεις την κατάρα σε ευχή. “Κάθε εμπόδιο για καλό” έλεγε ο λαός. Πιο μικρός δεν το καταλάβαινα… έκτοτε έμαθα να το εφαρμόζω.

Πριν το ατύχημα ήμουν απλά ένας αξιόλογος, γρήγορος αθλητής. Μετά το ατύχημα, κατάφερα να πετύχω πολλά περισσότερα απ’ όσα αναλογούσαν στο σωματικό μου ταλέντο. Έγινα πιο γρήγορος και πιο δυνατός, γιατί έμαθα να αντέχω κάθε πόνο, έμαθα να μετατρέπω το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, έμαθα να κερδίζω κάτι, ακόμα και αν έχανα τα πάντα. Το ταλέντο μου έγινε η θέληση να είμαι εκεί έξω στο δρόμο με κάθε τρόπο και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, έστω κι αν πονούσα γιατί αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ πλέον. Ο σακατατεμένος σπόνδυλος θα έμενε για πάντα εκεί να μου θυμίζει πόσο εύθραυστος είμαι, αλλά και πόσο πιο δυνατός από τα προβλήματα μπορώ να είμαι. Κατάρα και ευχή μου έγινε να είμαι πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τον πόνο.

I am not broken, I am faster than broken…
What is your faster than?

Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…
Ποια είναι η δική σου ιστορία;

 

Comments Off on FASTER THAN BROKEN more...

Η Εβδομάδα Μαραθωνίου επέστρεψε …σαν ίδια, μα τόσο διαφορετική! #togetherwerun

by on Nov.03, 2014, under Μνήμες, Σκέψεις

2014_11_03_Marathon-road

Και να, που φτάσαμε άλλη μια χρονιά στην εβδομάδα του Μαραθωνίου της Αθήνας. Τις προηγούμενες χρονιές τον λέγαμε “Κλασικό Μαραθώνιο”, από φέτος τον λέμε “Αυθεντικό Μαραθώνιο”.

Ο Μαραθώνιος μας άλλαξε όνομα, αλλά όλα αυτά που μας οδηγούν σε αυτή την εβδομάδα του Μαραθωνίου παραμένουν, λίγο πολύ τα ίδια. Η προσμονή του αγώνα, η ξεκούραση, οι τεχνικές προετοιμασίες της τελευταίες στιγμής, η αγωνία της έκβασης … η ευχαρίστηση της συμμετοχής στη μεγάλη γιορτή που ουσιαστικά ξεκινάει από την Πέμπτη με την Marathon EXPO.

Κατά βάση τίποτα δεν αλλάζει κάθε χρόνο, όμως τίποτα δεν είναι και ακριβώς το ίδιο. Ο Μαραθώνιος δεν είναι μόνο η προσπάθεια μας τη μέρα του αγώνα, αλλά και όλα όσα μας φέρνουν μέχρι την εκκίνηση του. Ο πόνοι και οι αγωνίες μας, πριν κατά τη διάρκεια, μετά το Μαραθώνιο. Κάθε χρόνο όσο κι αν προσπαθούμε να κρατάμε ένα μοτίβο (προπονητικό, διατροφικό και …τρόπου ζωής), οι λεπτομέρειες που αλλάζουν είναι και αυτές που θυμόμαστε και κάνουν κάθε χρονιά ξεχωριστή.

Ο Μαραθώνιος της Αθήνας για τους περισσότερους από εμάς είναι τόσο σημαντικός, που θυμόμαστε τις στιγμές του, όχι μόνο τις χρονιές που τον τρέξαμε, αλλά και αυτές που δεν τον τρέξαμε. Ίσως αυτές τις χρονιές να τις θυμόμαστε και πιο έντονα από την πίκρα μας, αλλά πιστεύω ότι αυτές μας έφεραν τις επόμενες χρονιές με περισσότερο πείσμα στη γραμμή της εκκίνησης.

Έτσι και φέτος λοιπόν, καθώς οι μέρες ζυγώνουν και μετράμε αντίστροφα, να αναλογιστούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Όλοι μας αγαπάμε το τρέξιμο, αλλά πέρα από αυτό ο καθένας μας έχει τους δικούς του λόγους, πόνους, βιώματα και αγωνίες που τον οδηγούν στο δρόμο και αυτού του Μαραθωνίου. Όμως όλοι μας οι δρόμοι την Κυριακή θα μας φέρουν στην ίδια αφετηρία με στόχο τον ίδιο τερματισμό.

Ανάμεσα μας όμως θα υπάρχουν και κάποιοι “πρωτάρηδες”. Ίσως αυτούς τα γραφόμενα μου να μην τους αγγίζουν …για φέτος ή να …ανυπομονούν να τα ζήσουν ακόμα περισσότερο. Λίγες μέρες υπομονή ακόμα φίλοι μου. Την Κυριακή θα πάρετε το βάπτισμα του πυρός και από την επόμενη χρονιά θα είστε μαζί μας “στην άλλη πλευρά”.

Είτε νέος είτε παλιός όμως, το πιο σημαντικό είναι να το ζήσουμε και να το ευχαριστηθούμε όλο αυτό. Καλή αντάμωση λοιπόν, στην Έκθεση, στην εκκίνηση, στη διαδρομή ή στον τερματισμό … κάπου θα συναντηθούμε. Καλή ξεκούραση σε όλους και Καλή Δύναμη στο δρόμο σας.

#togetherwerun

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

* Ακολουθείστε με στον δρόμο γι’αυτον τον Μαραθώνιο (και τους επόμενους)
web: www.duathlon.gr
facebook:  SpeedyS
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

Comments Off on Η Εβδομάδα Μαραθωνίου επέστρεψε …σαν ίδια, μα τόσο διαφορετική! #togetherwerun more...

Μια γεμάτη χρονιά φεύγει … μια νέα περιμένει να γεμίσει

by on Dec.29, 2012, under Μνήμες, Σκέψεις

ΗGrigoris Skoularikis duathlon 2012 run αντίστροφη μέτρηση για τον αποχαιρετισμό του 2012 έχει ξεκινήσει κι εγώ κάνω τον προσωπικό μου απολογισμό. Στο τέλος αυτής της χρονιάς, αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι πως ήταν η πιο γεμάτη μου χρονιά. Γεμάτη με αγώνες, επιτυχίες και αποτυχίες, γεμάτη με προσπάθειες!

Έκανα σχεδόν όλα όσα ήθελα φέτος, αν και όχι όλα όσο καλά θα ήθελα. 18 αγώνες συνολικά και συγκεκριμένα:

– 4 αγώνες διάθλου, εκ των οποίων 3 στην Ελλάδα που κέρδισα (ανάμεσα τους και το πανελλήνιο πρωτάθλημα) και το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ελβετία που ήμουν 17ος.

– 4 αγώνες τριάθλου με μια πρώτη θέση, δυο τρίτες θέσεις και μια τέταρτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα (πάντα μιλάμε για γενική κατάταξη)

– 6 “μικρούς” (5-15χλμ) αγώνες δρόμου, με πιο σημαντικό το πανελλήνιο ανωμάλου δρόμου (17η θέση)

– 2 Μαραθώνιους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι οποίοι τερμάτισαν σε σχεδόν ίδιο χρόνο 2:45:09 και 2:45:12 αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

– 2 αγώνες ποδηλασίας

(τo αναλυτικο αγωνιστικό μου πρόγραμμα του 2012 μπορείτε να το δείτε εδω)

 

Θεωρώ πως ο καλύτερος μου αγώνας ήταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου, ενώ ο χειρότερος μου αγώνας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου. Η συμμετοχή έχει αξία πάντα, αλλά τελικά κρινόμαστε από το αποτέλεσμα σε σχέση με τις προσδοκίες που έχουμε από κάθε αγώνα. Στο Πανελλήνιο εκπλήρωσα με ακρίβεια τους στόχους μου απόδοσης και επίδοσης, στο Παγκόσμιο απέτυχα να τους πλησιάσω καν.

Αγώνες που ήθελα να κάνω αλλά δεν τα κατάφερα ήταν το πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου που το έχασα εξαιτίας ενός χαζού τραυματισμού και το “νέο” Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου που δεν μου χώρεσε στο πρόγραμμα τον Μάιο.

Ήθελα κι ένα ατομικό ρεκόρ στο Μαραθώνιο, αλλά δε μου έκατσε δυο φορές που προσπάθησα φέτος. Τουλάχιστον επέδειξα αξιοσημείωτη σταθερότητα/σιγουριά στους “μικρούς” αγώνες που έτρεξα (οτιδήποτε μέχρι και δυο ώρες αγώνα). Προφανώς θα πρέπει αυτό να το επιδεικνύω και στους μεγαλύτερους σε διάρκεια αγώνες.

Από τα μεγάλα κέρδη της φετινής χρονιάς θεωρώ την επιστροφή μου στο αγωνιστικό τρίαθλο, κάτι που είχα να κάνω ουσιαστικά από το 2004. Αν θέλω να το συνεχίσω αυτό βέβαια ξέρω πως πρέπει να προπονηθώ και λίγο πιο συστηματικά στην κολύμβηση.

Έκανα πολλά… περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά και αισθάνομαι ευτυχής που κρατήθηκα όσο μπορούσα υγιής για να τα καταφέρω. Οι τραυματισμοί δεν έλειψαν και φέτος, αλλά τουλάχιστον δεν με άφησαν εκτός για μεγάλα διαστήματα.

Η χρονιά τελείωσε λοιπόν, την αποχαιρετώ γεμάτος και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη. Ξεκουράστηκα αρκετά το Νοέμβρη μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο και εδώ και μερικές βδομάδες έχω ξεκινήσει τη βασική μου προετοιμασία για το 2013. Τι ετοιμάζω γι’αυτο … υπομονή και σύντομα θα έχουμε και τα αποκαλυπτήρια της νέας χρονιάς! Ως τότε, Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!

2012_09_30_Schinias-bike Grigoris Skoularikis

Comments Off on Μια γεμάτη χρονιά φεύγει … μια νέα περιμένει να γεμίσει more...

Looking for something?

Use the form below to search the site:

Still not finding what you're looking for? Drop a comment on a post or contact us so we can take care of it!

Ημεροδρόμιο Δημοσιεύσεων

March 2024
M T W T F S S
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031