Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου: Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!


* Το 2006, τερμάτισα στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών σε χρόνο 2:43:21 στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Αυτό παρέμεινε ατομικό ρεκόρ για 13 χρόνια ως το 2019 που έκανα νέο μετά με 2:38:09. Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί τον Οκτώβριο του 2010 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.runningnews.gr . Αναδημοσιεύω με μικρή νέα επιμέλεια:

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί παρέμεινα για 13 χρόνια η καλύτερη μου επίδοση, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με έκαναν αισιόδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.


Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πονούσα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κεφάλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

Από τότε, κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση ενός Μαραθωνίου, δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλά τρέχω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook:  grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman