Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Είναι από αυτές τις μέρες που δεν πάει τίποτα καλά, που το σώμα σου δεν ανταποκρίνεται, που θες να ανοίξει η Γη να σε καταπιεί … αλλά αυτό δεν συμβαίνει … γιατί πρέπει να συνεχίσεις, όπως κι αν είσαι και να φτάσεις στον τερματισμό … όσο δύσκολο κι αν έχει γίνει … όσο κι αν πονάς…

Αυτή τη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου έκανα με διαφορά τη χειρότερη μου εμφάνιση. Απογοήτευση… Μπορεί να τερμάτισα στην 16η θέση της κατάταξης του παγκοσμίου πρωταθλήματος, όπως και πέρσι, αλλά 47 λεπτά μακριά από το ρεκόρ μου, τελευταίος και “καταϊδρωμένος” μετά από 7 ώρες και 36 λεπτά. Πέρσι ήταν μεγάλη επιτυχία. Φέτος ήταν τραγωδία … αλλά όχι μόνο για μένα καθώς πολλά μεγάλα ονόματα έμειναν στις πίσω θέσεις ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν.

Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες με ζέστη και υγρασία. Δεν μπορούσα από την αρχή να τρέξω όπως συνήθως. Τα πόδια μου έσφιξαν νωρίς. Στο ποδήλατο δεν το είχα. Άρχισα νωρίς να πονάω. Σκέφτηκα να εγκαταλείψω, αλλά τελικά αποφάσισα πως θα το τερματίσω και φέτος όσο χρόνο κι αν μου πάρει. Η ζέστη δεν μου πάει… το επιβεβαίωσα και αυτό.

Τελικά κατάφερα να τερματίσω, αλλά το τίμημα ήταν πολύ βαρύ. Μια εβδομάδα μετά και τα πόδια μου είναι ακόμα “διαλυμένα”. Και το πιο ειρωνικό.. έχοντας παρατήσει τον αγώνα από νωρίς. Τι στο καλό στράβωσε τόσο πολύ, το ψάχνω ακόμα. Είμαι απογοητευμένος, αλλά τουλάχιστον έχω άλλη μια καλή ιστορία να σας διηγηθώ:

Powerman Zofingen 2014, race report
10χλμ τρέξιμο – 150χλμ ποδηλασία – 30χλμ τρέξιμο

Η μέρα στο Ζοφιγνκεν ξημέρωσε με δυνατό Ήλιο, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί τις προηγούμενες τρεις χρονιές που είχα συμμετάσχει στο Ζόφινγκεν. Η θερμοκρασία το πρωί δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή, όμως μέσα στη μέρα θα ζέσταινε περισσότερο ενώ η υγρασία ήταν ήδη πολύ έντονη. Λίγο πριν τον αγώνα αισθανόμουν όπως συνήθως, μια χαρά, τίποτα δε με έκανε να υποψιαστώ τι θα επακολουθούσε.

Η εκκίνηση δόθηκε και ξεκινήσαμε για το πρώτο 10αρι (2 γύρους), με αρκετές ανηφοροκατηφορες στο βουνό. Όπως συνήθως δεν κυνήγησα το πρώτο γκρουπ, αλλά ακολούθησα το ρυθμό μου, με συντηρητικό τέμπο στις ανηφόρες και λίγο πιο επιθετική τακτική στις κατηφόρες. Την περσινή χρονιά μου είχε βγει, αυτή τη φορά όμως περνώντας στα μισά διαπίστωσα πως ήμουν περίπου μισό λεπτό πίσω σε σχέση με πέρσι και θα έχανα και άλλο χρόνο μέχρι την ολοκλήρωση αυτού του πρώτου τρεξίματος. Το χειρότερο όμως ήταν πως στις κατηφόρες άρχισα ήδη να νιώθω τα πόδια μου σφιχτά, κάτι που δεν το συνήθιζα. Ολοκληρώνω το πρώτο τρέξιμο και επίσημα στον πιο αργό χρόνο μου εδώ και 4 χρόνια στο Ζόφινγκεν. Βεβαίως τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί, αφού ο αγώνας έχει πολύ δρόμο ακόμα, αλλά δεν είναι και καλό σημάδι της κατάστασης μου.

Ξεκινάω την ποδηλασία (150χλμ σε 3 γύρους) και γα τα πρώτα χιλιόμετρα προσπαθώ να πιάσω ρυθμό που θα με φέρει λίγο πιο μπροστά. Περιέργως οι παλμοί μου είναι ιδιαίτερα υψηλοί κάτι που δεν μου αρέσει. Έχω και κάποιες μικροκράμπες που με ενοχλούν, αλλά σύντομα θα φύγουν πίνοντας από τα ποτά μου με λίγο παραπάνω αλάτι. Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο είναι πως μου έχουν ξεφύγει κάποιοι συναθλητές με τους οποίος θα έπρεπε να είμαι μαζί και έχω κολλήσει πιο πίσω με κάποιους άλλους τους οποίους τα προηγούμενα χρόνια άφηνα εύκολα πίσω. Ο Ήλιος και η ζέστη πλέον είναι ιδιαίτερα έντονα. Πλέον είμαι σίγουρος πως η μέρα θα είναι πολύ δύσκολη.

Προσπαθώ να είμαι προσεκτικός στις αναβάσεις και να μην ξοδεύω πολύ ενέργεια ενώ στροφάρω καλά και γρήγορα στις κατηφόρες και τις ευθείες. Εξακολουθώ όμως να μην βρίσκομαι σε καλή θέση. Περνάω την πρώτη στροφή 2-3 λεπτά πιο αργά από το στόχο μου και ο προβληματισμός μου μεγαλώνει. Στην δεύτερη στροφή θα προσπαθήσω περισσότερο, αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται καλά και δεν μπορώ να ανακάμψω. επιπρόσθετα, μετά τα μισά έχω αρχίσει να νιώθω έντονο πόνο από τη σέλα και δεν μπορώ να βολευτώ ώστε να κάτσω σε ξεκούραστη και αεροδυναμική θέση. Παράλληλα πονάει το ισχίο μου και αισθάνομαι μουδιάσματα στην αριστερή πλευρά μου από τη μέση μέχρι το δικέφαλο. Δεν είμαι καλά και όλα μου φταίνε…

Σε λίγο ολοκληρώνεται η δεύτερη στροφή και η σκέψη να εγκαταλείψω μου περνάει και μου ξαναπερνάει από το μυαλό. Σκέφτομαι πως η τρίτη στροφή στην ποδηλασία θα είναι πραγματικά πολύ σκληρή αν συνεχίσω με αυτές τις συνθήκες. Από την άλλη βέβαια … δεν έκανα το ταξίδι στην Ελβετία για ένα DNF και στην τελική, αφού έχω θέσει στόχο ζωής να τερματίσω 10 φορές αυτόν τον αγώνα, γιατί να χάσω μία ευκαιρία τώρα. ΟΚ … ο αγώνας μου ουσιαστικά μπορεί να έχει τελειώσει, αλλά μπορώ να τον συνεχίσω με μια ταχύτητα πιο κάτω απλά για να τερματίσω….

Κάνοντας τις παραπάνω σκέψεις έχω ήδη μπει στην τρίτη στροφή και φτάνω στις πρώτες ανηφόρες, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Θα το τερματίσω αυτό, όσο κι αν πονέσω, όσο χρόνο κι αν μου πάρει. Ο αγώνας για τις πρώτες θέσεις μου έχει ξεφύγει, αλλά εδώ ξεκινάει ένας άλλο αγώνας επιβίωσης. Στο Ζόφινγκεν ακόμα και ένας τερματισμός ποτέ δεν είναι εύκολος.

Έτσι κάπως, φτάνει και η τρίτη στροφή της ποδηλασίας στο τέλος της. Εμφανώς καταπονημένος μπαίνω στην περιοχή αλλαγών και αφήνω το ποδήλατο για να ξεκινήσω το δεύτερο τρέξιμο. Είπα θα το τερματίσω και θα το τερματίσω … αν και ακόμα και αυτός ο στόχος δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος. Μπροστά μου έχω ακόμα 30χλμ στο βουνό με πολλές ανηφοροκατηφόρες.

Η προσπάθεια μου πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια της λογικής. Κανονικά θα πρέπει να εγκαταλείψω για να προστατέψω τον εαυτό μου από τα χειρότερα, κάτι άλλωστε που έχουν κάνει ήδη αρκετοί top αθλητές και σε λίγο θα κάνουν και άλλοι. Όμως το συναίσθημα λέει πως πρέπει να συνεχίσω και να τερματίσω αυτόν τον αγώνα με κάθε τρόπο.

Ξεκινάω το 2ο τρέξιμο (30χλμ σε 2 γύρους) και πίνω κάποια υγρά παραπάνω. Σύντομα όμως αισθάνομαι πως χρειάζομαι τουαλέτα. Τώρα θα πρέπει να ανέβω ψηλά μέχρι το 4ο χλμ που είναι ο σχετικό σταθμός … Είχα τα προβλήματα μου, μου έκατσε και αυτό… Ευτυχώς … προλαβαίνω και ξαλαφρώνω αν και ουσιαστικά κάνω μια στάση 5-6 λεπτών. Δε με νοιάζει όμως γιατί έτσι κι αλλιώς έχω χάσει πολύ χρόνο. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να τρέξω ανάλαφρος και θα βγάλω αρκετά από τα επόμενα με αξιοπρεπή ρυθμό.

Συνεχίζω τον αγώνα με ότι μου έχει απομείνει, ψυχολογικά και σωματικά. Όσο περνάει η ώρα όμως γίνεται ακόμα και πιο δύσκολο. Πονάω παντού, Ανεβαίνω για δεύτερη φορά το βουνό και πρέπει να πάρω το δρόμο της επιστροφής προς τον τερματισμό. Το χρονόμετρο έχει ξεπεράσει τις 7 ώρες και κανονικά εγώ θα έπρεπε να είχα τερματίσει. Αντ’ αυτού είμαι ακόμα 7χλμ μακριά από τον τερματισμό και υποφέρω, αλλά πρέπει να ξεπεράσω άλλη μια φορά τον εαυτό μου, με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Δεν παραδίνομαι! Δεν παραδίνομαι! Δεν παραδίνομαι! Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο για να φτάσω ως το τέλος. Έχει μείνει ακόμα μια μεγάλη ανηφόρα και μια μεγάλη κατηφόρα η οποία μέλει να αποτελειώσει τα σακατεμένα μου πόδια.

Κάπως έτσι τελικά όμως θα καταφέρω να φτάσω στον τερματισμό και φέτος. 7 ώρες και 36 λεπτά … πολύ πολύ μακριά από το ρεκόρ μου πέρσι (6:49) και αισθάνομαι πολύ περισσότερο καταπονημένος. Τραγωδία η σημερινή μέρα … μια προσωπική τραγωδία! Είχα έρθει με όνειρα κι ελπίδες, κομμάτια όλα και πιο πολύ απ’ όλα τα πόδια μου. Απορώ πως κατάφερα να φτάσω σε αυτόν τον τερματισμό…

Η μέρα ήταν πολύ άσχημη, αλλά τουλάχιστον μπορώ να δω και να εκτιμήσω κάποια θετικά. Καταρχάς στην κατάταξη των elite πήρα και φέτος την 16η θέση. Για την ιστορία τουλάχιστον αυτό είναι κάτι αρκετά σημαντικό. Πολλοί συναθλητές μου προτίμησαν να εγκαταλείψουν. Ο δικός μου τερματισμός, έστω κι έτσι, τουλάχιστον μου έδωσε ένα καλό πλασάρισμα. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως με τη φετινή μου αποτυχία, πλέον εκτιμώ πολύ περισσότερο αυτό που είχα κάνει τις προηγούμενες τρεις χρονιές σερί, με τερματισμούς στις 7 ώρες και κάτω.

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια χρονιά την αδερφή μου που ήταν συμπαραστάτρια και φέτος σε αυτόν τον αγώνα, καθώς και τον συναθλητή Σταμάτη Ρώμα, που έγινε ο δεύτερος Έλληνας που τερματίζει στο Ζόφινγκεν. Ήμασταν καλή παρέα και τουλάχιστον κάναμε μια δυναμική συμμετοχή για τα ελληνικά χρώματα. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να ακολουθήσουν και άλλοι.

Όσο για μένα … οι λογαριασμοί μου με αυτόν τον αγώνα παραμένουν ανοιχτοί. Ο φετινός αγώνας με αφήνει απογοητευμένο, αλλά ακόμα περισσότερο πεισμωμένο να επιστρέψω για κάτι καλύτερο.

Τα επίσημα αποτελέσματα
http://www.triathlon.org/resul..s/266057

και πολλές φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/SpeedyS/media_..1eff

Είναι από αυτές τις μέρες που δεν πάει τίποτα καλά, που το σώμα σου δεν ανταποκρίνεται, που θες να ανοίξει η Γη να σε καταπιεί … αλλά αυτό δεν συμβαίνει … γιατί πρέπει να συνεχίσεις, όπως κι αν είσαι και να φτάσεις στον τερματισμό … όσο δύσκολο κι αν έχει γίνει … όσο κι αν πονάς…

Αυτή τη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου έκανα με διαφορά τη χειρότερη μου εμφάνιση. Μπορεί να τερμάτισα στην 16η θέση της κατάταξης των elite, όπως και πέρσι, αλλά 47 λεπτά μακριά από το ρεκόρ μου, τελευταίος και “καταϊδρωμένος” μετά από 7 ώρες και 36 λεπτά. Πέρσι ήταν μεγάλη επιτυχία. Φέτος ήταν τραγωδία … αλλά όχι μόνο για μένα καθώς πολλά μεγάλα ονοματα έμειναν στις πισω θέσεις ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν.

Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες με ζέστη και υγρασία. Δεν μπορούσα από την αρχή να τρέξω όπως συνήθως. Τα πόδια μου έσφιξαν νωρίς. Στο ποδήλατο δεν το είχα. Άρχισα νωρίς να πονάω. Σκέφτηκα να εγκαταλείψω, αλλά τελικά αποφάσισα πως θα το τερματίσω και φέτος όσο χρόνο κι αν μου πάρει.

Λεπτομέρειες μέσα στην εβδομάδα. Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη. Σήμερα δεν σας δικαίωσα και είμαι πολύ απογοητευμένος με την εμφάνιση μου. Την επόμενη φορά καλύτερα…

Τα επίσημα αποτελέσματα εδω: http://www.triathlon.org/results/.._world_championships/266057

Φωτογραφίες εχω αρχίσει να ανεβάζω εδω: https://www.facebook..=2cc8631eff (και θα προσθέσω περισσότερες)

Καλησπέρα από Ελβετία και το γνώριμο μας πλέον Ζόφιγνκεν. Επέστρεψα και φέτος για την 4η συνεχόμενη συμμετοχή μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης που διοργανώνεσαι παράλληλα με τον πιο ιστορικό αγώνα διάθλου, το Powerman Zofingen.

Ο αγώνας διεξάγεται την Κυριακή και φέτος ο καιρός προβλέπεται πιο ζεστός από άλλες χρονιές με τη θερμοκρασία να φτάνει ακόμα και στους 25. Πολλές βροχές δεν προβλέπονται, αλλά στο Ζόφινγεν πάντα είναι πιθανή μια βροχόπτωση και εδώ που τα λέμε μάλλον καλό θα μας κάνει αν όντως έχει τόσο ζέστη.

Στόχος μου είναι κάτι καλύτερο από πέρσι, τόσο σε θέση (16ος) όσο και σε χρόνο (6 ώρες 49 λεπτά). Ελπίζω να τα καταφέρω να μπω τουλάχιστον στη 12άδα, αν και ο διακαής μου πόθος είναι μια θέση στην 8αδα αυτού του παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Η αδερφή μου η Χαρά είναι και φέτος στην ομάδα υποστήριξης, αλλά η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από τον συναθλητή μου Σταμάτη Ρώμα που την Κυριακή θα γίνει ο δεύτερος Έλληνας που συμμετέχει στο Powerman Zofingen. Ο Σταμάτης τον Μάρτιο αναδείχτηκε πρωταθλητής στην κατηγορία των βετεράνων και στο Ζόφινγκεν θα αγωνιστεί στην κατηγορία των 40-44 ετών. Ελπίζω να πετύχουμε και οι δυο τα καλύτερα δυνατά πλασαρίσματα για τα ελληνικά χρώματα.

Ο αγώνας ξεκινάει στις 10 ώρα Ελλάδος το πρωί της Κυριακής 7 Σεπτεμβρίου

Το live-stream του αγώνα θα είναι εδώ:
http://www.powerman.ch/de/live-stream

Σχολιασμός live εδώ
http://new.powerman.ch/en/live-race-report

Live αποτελέσματα θα βρείτε στο λινκ
https://www.datasport.com/live/?racenr=16556&m=se
(για εμένα βάζετε bib# 19)

Συγκεντρωτικά η κατάταξη των ITU Men Elite θα είναι εδώ
https://www.datasport.com/live/?racenr=16556&m=se&p=-1&r=-1&o=-1

Για περισσότερες επιλογές στα αποτελέσματα “παίξτε” λίγο με τις επιλογές…
Επίσημη ιστοσελιδα διοργάνωσης: http://www.powerman.ch/en

 

Εντωμεταξύ ακοουθείστε με επίσης στο Instagram και στο  Twitter για πιο άμεση ενημερωση….

Οι μέρες περάσαν, οι μέρες τελειώσαν … ο λόγος για τις αυγουστιάτικες μέρες μου στο Καρπενήσι. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος επέλεξα αυτό το μέρος για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας μου ενόψει του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Διάθλου μεγάλης απόστασης της ITU που και φέτος θα γίνει παράλληλα με το κλασσικότερο διεθνή αγώνα διάθλου, το Powerman Zofingen.

Αφού λοιπόν συμμάζεψα γρήγορα γρήγορα τον εαυτό μου (σωματικά και ψυχολογικά) μετά το Ironman της Φρανκφούρτης επανήλθα σε κανονικούς ρυθμούς προπόνησης και μέσα στον Αύγουστο να βρεθώ για κάμποσες μέρες στα βουνά και στα λαγκάδια της Ευρυτανίας, πέριξ του Καρπενησίου.

Εδώ στα “ψηλά”, η παρέα ήταν η καλύτερη και φέτος. Χαρά, Ντενίζ, Βασίλης, Ζαρίνα… και πολλοί ακόμα φίλοι και συναθλητές που περάσαμε ώρες μαζί εντός κι εκτός προπόνησης. Οι προπονήσεις πήγαν καλά, βάση προγράμματος και οι μέρες όλων μας πιστεύω πέρασαν όμορφα. Η ευχάριστη φετινή προσθήκη στο γκρουπ, ο “μικρός Άγγελος” που νομίζω αυτές τις μέρες μεγάλωσε απότομα.

Αύριο (Πέμπτη 28/8) πλέον επιστρέφουμε στα “χαμηλά”. Μάλλον θα αποφύγω μερικές μέρες τη ζέστη της Αθήνας και θα την βγάλω παραθαλάσσια στο αγαπημένο μου Χαλκούτσι που δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ φέτος. Από εκεί και πέρα ξεκουράζομαι για τον μεγάλο αγώνα και μετράω αντίστροφα…

Πάει το έκανα και αυτό! Ironman σου λέει… τερματισμός μετά από 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας που έχω κάνει ως τώρα.

Είμαι λίγο απογοητευμένος, και από την επίδοση που τη θεωρώ πολύ μακριά από τις δυνατότητες και την προετοιμασία που είχα κάνει, αλλά και από το αγωνιστικό περιβάλλον αυτού του αγωνίσματος τριάθλου που λέγεται Ironman, όπως το έζησα στον αγώνα της Φρανκφούρτης. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά τα πράγματα.

Ο βασικός μου στόχος μου ήταν να κάνω μια επίδοση κάτω από 9 ώρες και όλη μου η προετοιμασία ως τώρα έδειχνε πως ήταν κάτι μέσα στις δυνατότητες μου. Δυστυχώς λίγες μέρες πριν τον αγώνα θα είχα δυο σημαντικά εμπόδια να αντιμετωπίσω. Το πρώτο ήταν μια ίωση που με χτύπησε 2 βδομάδες πριν στο Καρπενήσι και το δεύτερο ο …καιρός της Φρανκφούρτης που όσο ζυγώναμε τον αγώνα έδειχνε πως θα είναι πολύ ζεστός. Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά στρεσαρισμένες εξαιτίας και των δυο θεμάτων, αφού η ίωση ακόμα και μέχρι την τελευταία μετά μου είχε αφήσει έναν λαιμό χάλια που δεν έλεγε να περάσει.

Ο λαιμός μου ως δια μαγείας πέρασε μια μέρα πριν τον αγώνα και ξαφνικά όλα φάνηκαν πολύ αισιόδοξα, όμως δεν είχα υπολογίσει τον πιο σημαντικό ίσως ανασταλτικό παράγοντα. Την απειρία μου σε μια τέτοιου όγκου αθλητών διοργάνωση και την δυσκολία αγωνιστικού εγκλιματισμού. Τι συνέβη λοιπόν κατά τη διάρκεια του αγώνα? Για πάμε να το ξαναζήσουμε παρέα αυτή τη φορά….

Κολύμπι

Η ώρα είναι 7 παρά και έχω μπει στο νερό έτοιμος για την εκκίνηση με το δεύτερο κύμα. Με θράσος “πρωταθλητή” (τρομάρα μου) έχω μπει μπροστά και προς το παρόν αισθάνομαι ότι έχω κάνει αυτό που πρέπει. Το μόνο μου πρόβλημα είναι πως βουτώντας αισθανόμουν κάπως βαρύς (από το πρωινό φαγητό ή το ξύπνημα στις 3.30 δεν ξέρω), αλλά αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορώ να κάνω κάτι τώρα. Ετοιμάζομαι για την εκκίνηση και για το θεωρητικά πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα για μένα.

7 ακριβώς και …φύγαμε! Ξεκινάω να κολυμπάω γρήγορα για να ξεφύγω όσο το δυνατόν από τον πολύ κόσμο και να κολυμπήσω ελεύθερα. Δεν έχω πλήρη συναίσθηση της κατεύθυνσης που κολυμπάω, απλά πάω με το ρεύμα των υπολοίπων. Έχω προετοιμαστεί πως θα πέσει πολύ ξύλο, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Παραδόξως έχω χώρο μπροστά μου και κολυμπάω χωρίς προβλήματα. Για μια στιγμή μόνο χρειάζεται να σταματήσω γιατί πάνω στην ένταση πίνω λίγο νερό και χάνω τις ανάσες μου. Μικρο το κακό. Φτάνουμε στην πρώτη σημαδούρα. Εκεί καταλαβαίνω πόσο κόσμο έχει και τι χαμός γίνεται. Ανοίγομαι λίγο (έως αρκετά) για να μην πέσω στον συνωστισμό. Πάλι γλιτώνω το ξύλο, αλλά έχω ανοιχτεί αρκετά. Κάνω παραπάνω μέτρα και δεν πιάνω πόδια. Αρνητικό αυτό, αλλά αισθάνομαι πως κολυμπάω σε καλό ρυθμό και το πιο σημαντικό αβίαστα.

Λίγο παρακάτω ολοκληρώνουμε την πρώτη στροφή και βγαίνουμε για λίγο στη στεριά. Εκεί καταλαβαίνω το μέγεθος του όγκου αθλητών. Μετά από 2,1χλμ κολύμβησης δεν έχουμε αραιώσει καθόλου. Βλέπω πως το Garmin έχει σημειώσει μέχρι εδώ ακριβώς 35 λεπτά και 2,3χλμ. Ο ρυθμός είναι σούπερ σκέφτομαι. 30 λεπτά για τα 2χλμ! Βέβαια έπρεπε να ξέρω πως επίσημα η διαδρομή ως εκεί ήταν τα 2,1χλμ! Σταματάω για λίγα δευτερόλεπτα και τεντώνω την γάμπα που αισθάνομαι να μου κάνει κράμπα και ξαναβουτάω. Συνεχίζω να κολυμπάω σε γραμμή πιο ανοιχτά από τους υπόλοιπους. Γυρνάμε και στην επόμενη σημαδούρα των περίπου 3χλμ και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Εκεί κάπου 300-400 μέτρα από το τέλος το δεξί μου πόδι μουδιάζει εντελώς από κράμπα. Προσπαθώ να το επαναφέρω τινάζοντας το μέσα στο νερό ενώ συνεχίζω να κολυμπάω. Σκέφτομαι, άντε λίγο ακόμα να βγούμε στεριά….

1η αλλαγή

Κολύμπι τέλος, σηκώνομαι στα πόδια μου. Κοιτάω το Garmin, 1:04 για 4,13χλμ … γλυκόπικρη γεύση. Είχα κολυμπήσει τον στόχο μου της 1 ώρα για τα 3,8χλμ, όμως έκανα 300 μέτρα παραπάνω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό τώρα, πρέπει να συνεχίζω. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι πάρα πολύς. Ανεβαίνω την αμμουδερή ανηφόρα προς την περιοχή αλλαγών, αρπάζω τη σακούλα μου, βάζω κράνος και αριθμό, πακετάρω στολή και φεύγω να βρω το ποδήλατο. Το πιάνω και αυτό στα χέρια μου και κάνω να βγω προς την έξοδο, αλλά κάτι αισθάνομαι. Καλύτερα να κάνω μια μικρή στάση στην τουαλέτα και να αδειάσω την κύστη μου πριν ανέβω στο ποδήλατο. Λίγα ακόμα δευτερόλεπτα χαμένα, αλλά τουλάχιστον θα πονέσω λιγότερο.

Ποδηλασία

Βγαίνω από την περιοχή αλλαγών και επιβεβαιώνω πως επικρατεί ο απόλυτος χαμός. Πάρα πάρα πολλά ποδήλατα ξεκινούν μαζί μου. Είναι τόσοι οι αθλητές και τόσο αλαφιασμένοι που πηγαίνοντας να ανέβω στο ποδήλατο κάποιος με τρακάρει από πίσω. Μιλάμε για παράνοια. ΟΚ το ξεπερνάω και αυτό και ξεκινάω. Λέω τώρα δεν μπορεί, θα αρχίσω να περνάω κόσμο και θα αραιώσουμε .. αμ δε!

Η ουρά είναι ατελείωτη και φυσικά δεν είμαι ο μόνος καλός ποδηλάτης που ξεκινάει εκείνη την ώρα. Σύντομα καταλαβαίνω πως ήδη οι “κόντρες” έχουν ξεκινήσει αφού προσπερνάω κάποιους που λίγο μετά ή και αμέσως με ξαναπερνούν. Δεν καταλαβαίνω (ακόμα) για πιο λόγο γίνεται ακριβώς αυτό, υποτίθεται ο αγώνας είναι non drafting, θα κάτσουμε σε μια σειρά και ο καθένας μας θα πρέπει να πιάσει το ρυθμό του. Εντωμεταξύ μπροστά μου πρέπει να βρίσκονται περισσότερα από 800 ποδήλατα με δεδομένο και τους αθλητές της πρώτης εκκίνησης. Τα πρώτα 10χλμ μέχρι την πόλη της Φρανκφούρτης είναι εύκολα χωρίς υψομετρικές.

Μερικά χιλιόμετρα πιο μετά ξεκινούν και οι ανηφόρες και το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως. Εντωμεταξύ κυκλοφορούν και οι μοτοσυκλετες των κριτών επιτηρώντας τους κανονισμούς non-drafting και τουλάχιστον προς το παρόν τηρούνται τα προσχήματα. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη έρχεται κάποια χιλιόμετρα πιο μετά καθώς μπαίνουμε σε ένα κομμάτι με “θανατηφόρο” πλακώστρωτο. Αυτό είναι πραγματικά βασανιστήριο για χερια/ποδια και ειδικά το ποδήλατο μου. Ευθεία και μετά ανηφόρα σε “παβέ” … ζω στιγμές Tour de France, αν και εγώ δεν εχω την πολυτέλεια να αλλάξω ποδήλατο αν κάτι συμβεί. Τελειώνοντας αυτό το κομμάτι, επιβεβαιώνω πως οι Γερμανοί μας κάνουν πλάκα … αμέσως αριστερά είναι και το bike service του αγώνα.

Πάει και αυτό και προχωράω, τα χιλιόμετρα περνούν, κόσμος πολύς μπροστά και πίσω ενώ έχω την εντύπωση πως έχει σηκώσει αέρα ο οποίος μας δυσκολεύει τις προσπάθειες. Η ώρα περνάει και μαζί ανεβαίνει και η θερμοκρασία. Η “υπόσχεση” του δελτίου για υψηλή θερμοκρασία φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Ζορίζει η μέρα….

Είμαστε κάπου στο 70ο χλμ και έχω πιάσει επιτέλους ένα καλο ρυθμό, ενώ έχω κοντά μου αθλητές ισάξιους. Πλέον έχω την εντύπωση πως κάνω κανονικά την ποδηλασία για την οποία είχα προπονηθεί. Λίγο μπροστά μου όμως βλέπω κάτι που δε μου αρέσει … γκρουπέτο. Τουλάχιστον 20! αθλητές με σχηματισμό γκρουπ κινούνται μαζί. Αν και θεωρητικά θα έπρεπε να μειώσω τη διαφορά, κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να συμβαίνει….

Απεναντίας αυτό που συμβαίνει …. είναι ότι με φτάνει εμένα από πίσω άλλο γκρουπ! Κι άλλο σοκ! Τι κάνουν τα άτομα…. ούτε τα προσχήματα δεν τηρούν! Το γκρουπ “καταπίνει” και εμένα και τους άλλους 3-4 αθλητές που είχα μπροστά και πίσω μου. Τώρα πια έχουμε γίνει ένα. Και να θες να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση δεν μπορείς. Να πας πιο γρήγορα αδύνατο. Να πας πιο αργά … χωρίς νόημα. Τελικά οι κανόνες του αγώνα διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια του. Αφού σε αυτό το τμήμα δεν υπάρχει επιτήρηση, ο καθένας (και όλοι μαζί) κάνει ότι θέλει προκείμενου να πάει πιο γρήγορα.

Φυσικά για τους περισσότερους έμπειρους από αυτούς, όλα είναι προσχεδιασμένα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποια “άκυροι” από την αρχή πιεζόντουσαν να παραμείνουν κοντά σε καλούς αθλητές, ξέραν τι και πως θα γίνει πιο μετά. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω στο συμπέρασμα πως στο Ironman ισχύει “ο κλέψας του κλέψαντος”. Αν νομίζαμε πως το ντόπινγκ είναι ένα μέρος απάτης για πολλούς (από έρευνα που έχει γίνει στο Ironman της Φρανκφούρτης είχε προκύψει πως τουλάχιστον το 20% των συμμετεχόντων ερασιτεχνών και επαγγελματιών έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών http://www.irishtriathlon.com/index.php/2014/01/ironman-triathlon-doping-epo-steroids/ ) τελικά δεν είναι το μεγαλύτερο. Στο κομμάτι της ποδηλασίας όλοι οι έμπειροι age-groupers μπαίνουν με στόχο να κλέψουν ακυρώνοντας το non-drafting σε κάθε ευκαιρία. Ειδικά οι γυναίκες είναι οι χειρότερες αφού μπαίνουν μέσα στα γκρουπ των ανδρών και απλά κάνουν τα περισσότερα χιλιόμετρα βόλτα. Ότι ντόπινγκ και να έχει κάνει κάποιος PRO (αν εχει κάνει) δεν του δίνει το πλεονέκτημα κάποιου age-grouper που συμμετέχει οργανωμένα με σκοπό να κάνει κολλητήρι και ο οποίος έχει ντοπαριστεί κιόλας. Δυο φορές κλέφτες λοιπόν επιεικώς, οι περισσότεροι από αυτούς τους “Ironmen”…

Κάπως έτσι, ο αγώνας έχει μετατραπεί σε αγώνα ποδηλασίας δρόμου για κάμποσα χιλιόμετρα κάτι που όμως έχει και τους κινδύνους του, ειδικά στα στενά περάσματα μέσα στην πόλη. Πολλά μπουκάλια πέφτουν κάτω και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ενώ σχεδόν μπροστά μου κάποιος κάνει το λάθος να παραβιάσει τους κώνους τις διαδρομής και να μπει μέσα στις …γραμμές του τραμ. Η πτώση είναι αναπόφευκτη και μαζί του παρασέρνει και άλλους. Εγώ ευτυχώς τηρώ κάποιες αποστάσεις και έχω το χρόνο να αντιδράσω και να αποφύγω την πτώση, αλλά επιβεβαιώνω πως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου ασφαλείας και πρέπει να είμαι ακόμα πιο προσεκτικός.

Είμαστε πια στη δεύτερη στροφή και η ζέστη ήδη έχει γίνει πιο έντονη κάτι που είναι πολύ πιο έντονο στις ανηφόρες. Ευτυχώς τα χιλιόμετρα περνούν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και είμαι αρκετά συνεπής με την τροφοδοσία και την υδροδοσία μου. Έχω περάσει και το 120ο χλμ και νιώθω καλά. Η κατάσταση με τα γκρουπ ίσως μου κάνει τον αγώνα πιο άνετο, αλλά δεν πιστεύω ότι με πάει και πιο γρήγορα. Το πρόβλημα όμως είναι πως έχω χάσει τον αγωνιστικό μου προσανατολισμό και δεν κάνω αυτό για το οποίο έχω προετοιμαστεί. Αυτός ο αγώνας απλά είναι κάτι άλλο και όχι αυτό που στην θεωρία είναι το ποδηλατικό σκέλος του Ironman.

Εντωμεταξύ, οι Γερμανοί κριτές επιτέλους ξυπνούν και αποφασίζουν να συμμαζέψουν κάπως τον αγώνα τους. Οι μοτοσυκλέτες κάνουν πάλι την εμφάνιση τους και μοιράζουν παρατηρήσεις και ποινές, όμως μόνο σε όσους το παρακάνουν. Τουλάχιστον κάποια γκρουπέτα αραιώνουν, τουλάχιστον στο δικό μου επίπεδο. Πιο πίσω δεν ξέρω τι γίνεται αλλά φαντάζομαι πως η κατάσταση θα είναι ακόμα χειρότερη αφού θα υπάρχει μεγαλύτερος συνωστισμός.

Είμαι πια μετά το 150ο χλμ της ποδηλασίας και το σημαντικότερο πρόβλημα μου είναι ο αέρας που έχει δυναμώσει πολύ και μας χτυπάει αλύπητα, κόντρα και πλάγια. Προφανώς μέχρι έχω την κούραση μου αφού είμαι ήδη στις 5 ώρες αγώνα, αλλά ο αέρας αισθάνομαι πως μου κόβει πολύ το ρυθμό. Τουλάχιστον έστω και γι’ αυτά τα χιλιόμετρα κάνω κανονικό αγώνα και με επαναφέρει κάπως σε ψυχολογία Ironman. Σιγά σιγά όμως φτάνω ξανά στην Φρανκφούρτη και στο τέλος αυτής της διαδρομής. Η θερμοκρασία πλέον είναι αρκετά υψηλή και το τρέξιμο προβλέπεται πολύ δύσκολο.

2η αλλαγή

Ολοκληρώνω την ποδηλασία σε 4 ώρες και 58 λεπτά. Ο χρόνος είναι αρκετά λεπτά πιο αργός από αυτό που υπολόγιζα, αλλά πραγματικά πήγαινα όσο με πήγαινε ο αγώνας. Τουλάχιστον έχω την εντύπωση πως δεν έχω ζοριστεί ιδιαίτερα και έχω φυλάξει τα πόδια μου για το τρέξιμο. Αφήνω το ποδήλατο, μπαίνω στην περιοχή αλλαγών, φοράω, καπέλο, παπούτσια, παίρνω τα τζελ μου και …ώπα… 2-3 λεπτάκια … μια στάση στην τουαλέτα για σιγουριά … ΟΚ … ξαλάφρωσα … για πάμε για τον Μαραθώνιο….

Τρέξιμο

Είμαι στο δρόμο και τρέχω με το χρονόμετρο να δείχνει 6 ώρες και 14 λεπτά. Είναι προφανές πλέον ότι είμαι πολύ έξω από τον αρχικό μου στόχο και τα δεδομένα αναπροσαρμόζονται στην καλύτερη περίπτωση για κάτι κοντά στις 9 ώρες και 15 λεπτά. Βεβαίως αισθάνομαι ότι με τέτοια ζέστη ακόμα και να πετύχω κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπερβάλω εαυτόν. Τουλάχιστον αισθάνομαι τα πόδια μου καλά και δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

Αρχικά, εχω ρυθμό κοντά στα 4 λεπτά/χλμ. Όμως ο καιρός είναι ζεστός και η υδροδοσία απαραίτητη. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, αυτά τα χιλιόμετρα μου φαίνονται ατέλειωτα. Δεν είναι ότι αισθάνομαι τόσο κουρασμένος, απλά ο δρόμος είναι πολύ μακρύς.

4 στροφές από 10.5χλμ ο καθένας. Οι σταθμοί τροφοδοσίας φαίνονται οργανωμένοι, αλλά ακόμα είναι νωρίς. Οι περισσότεροι αθλητές θα μπουν αργότερα στη διαδρομή. Τρέχω κανονικά και ολοκληρώνω τον πρώτο γύρο στα 45 λεπτά, Η ζέστη όμως με επηρεάζει πολύ και πλέον η υδροδοσια γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη. Σε κάθε σταθμό πρέπει να παίρνω και δυο και τρία ποτηράκια με νερό ή/και cocacola +τα απαραίτητα σφουγγάρια για να δροσίζω. Ευτυχώς έχω στη διαδρομή δυνατή ομάδα που με στηρίζει ψυχολογικά.

Η ώρα περνάει μαζί με τα χιλιόμετρα και η διαδρομή γεμίζει αθλητές. Πλέον σε κάθε σταθμό είναι σχεδόν αδύνατο να πάρεις ποτηράκι χωρίς να σταματήσεις, αλλά ακόμα και όταν τρέχεις για να προσπεράσεις κάνεις σλάλομ. Όλα αυτά κοστίζουν χρόνο. Ο ρυθμός μου έχει πέσει λίγο αλλά νομίζω η καθυστέρηση από την γενικότερη κατάσταση είναι μεγαλύτερη. Το χειρότερο είναι πως μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό έχω χάσει εντελώς την αγωνιστική μου διάθεση και τον προσανατολισμό. Περνάω τον δεύτερο γύρο σε 51 λεπτά! Παρότι αισθάνομαι πως τρέχω το ίδιο με την πρώτη στροφή, κάπου έχω χάσει 6 λεπτά που δεν μπορώ να τα δικαιολογήσω με τίποτα.

Ξεκινάει η τρίτη στροφή και κάπου εδώ πλέον έχω εμπεδώσει πως δεν κάνω αγώνα, αλλά παίρνω μέρος σε ένα πανηγύρι. Έχω όμως 21 χλμ ακόμα μπροστά μου τα οποία προβλέπω πως θα βγουν σε περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά ακόμα, οπότε πρέπει να συνεχίσω για να τελειώνω κάποια στιγμή όλο αυτό. Επικρατεί γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν κάνω αγώνα και …έχω βαρεθεί. Πλήρης απογοήτευση….

Με αυτά και με αυτά συνεχίζω να τρέχω (τουλάχιστον δεν περπάτησα καθόλου) και κάποια στιγμή φτάνω προς το τέλος. Μπαίνω στο κόκκινο χαλί και κατευθύνομαι προς την αψίδα του τερματισμού… αυτό ήταν! Τερματίζω με συνολικό χρόνο 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα … είμαι πλέον και ένας Ironman … ε και?

Μετά τον τερματισμό

Είναι πολύ άσχημο, να έχεις τερματίσει έναν τέτοιο αγώνα, που τον έχουμε όλοι στο μυαλό μας λίγο πολύ σαν “μύθο” με την ψυχολογία “ε και?”. Αυτό λοιπόν είναι το Ironman… μια μεγάλη τριαθλητική βόλτα? Εντάξει, έκανα 3,8χλμ κολύμπι, 180χλμ ποδηλασία και 42,2χλμ τρέξιμο σε 9 ώρες και 42 λεπτά, η διοργάνωση είναι υπερπαραγωγή, αλλά εγώ απλά αισθάνομαι πως ήμουν μέρος ενός εμπορικού πανηγυριού. Απομυθοποίηση…

Προσωπικά δεν έκανα τον αγώνα μου (αυτή είναι η δικιά μου ευθύνη) αλλά και η διοργάνωση δεν μου παρείχε (σαν πελάτη έστω) τις συνθήκες για κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως αν είχα την εμπειρία θα είχα οργανώσει αλλιώς την ψυχολογία και τον αγώνα μου από την αρχή, αλλά σίγουρα κάποια οργανωτικά/τεχνικά θέματα δεν θα άλλαζαν.

Αν ήθελα να κάνω τον χρόνο που επιδίωκα από την αρχή θα έπρεπε να ρισκάρω μια ποινή στην ποδηλασία κάνοντας κολλητήρια, και να ρισκάρω με την αφυδάτωση στο τρέξιμο με το να μην σταματάω καθόλου στους σταθμούς και να παίρνω μόνο ότι προλαβαίνω και μπορώ μέσα στον χαμό. Ακόμα και να ήμουν στο πρώτο γκρουπ εκκίνησης δεν ξέρω τι και πως θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο.

Τουλάχιστον τερμάτισα έναν τόσο μεγάλο αγώνα χωρίς προβλήματα. Το τρέξιμο μου ήταν πραγματικά άνετο, χωρίς κράμπες, πιασίματα και άλλους μυϊκούς πόνους. Είχα προπονηθεί πάρα πολύ, ποσοτικά και ποιοτικά για αυτόν τον αγώνα και μόνο και μόνο με αυτό τον τρόπο φάνηκε. Μπορεί να μην πιέστηκα για τον χρόνο που ήθελα, αλλά το έκανα να μοιάζει εύκολο όλο αυτό. Πλέον έχω την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση ώστε την επόμενη φορά να το κάνω σωστά και γρήγορα. Φυσικά θα πρέπει να βρω και έναν αγώνα που να παρέχει καλύτερες αγωνιστικές προϋποθέσεις. Λιγότερους αθλητές (όχι 3000 όπως η Φρανκφούρτη), πιο ανοιχτές διαδρομές και ίσως συμμετοχή σαν elite/pro.

Ευχαριστίες

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω άλλη μια φορά τους ανθρώπους και τις εταιρίες που μου συμπαραστέκονται στις προσπάθειες μου. Καταρχάς στην προπονητική μου ομάδα “coaching services” του Βασίλη Κρομμύδα και της Ζαρίνα Κοπίνα www.coachingservices.gr που με προετοίμασαν όσο καλύτερα έπρεπε για αυτό τον αγώνα. Στον φυσικοθεραπευτή μου Τάσο Μαργαρίτη www.activephysiotherapy.com.gr για τις υπηρεσίες αποκατάστασης που μου παρέχει.

Ευχαριστώ επίσης τα κορίτσια μου (την αδερφή μου και την κοπέλα μου) που ήταν μαζί μου, με ανέχτηκαν και με συμπαραστάθηκαν σε όλο αυτό, όπως επίσης και τους Έλληνες συναθλητές που αγωνιστήκαμε μαζί σε αυτές τις συνθήκες. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Μόσχο Καντή γιατί τελευταία στιγμή μου δάνεισε ένα πολύτιμο …καλώδιο που είχα ξεχάσει στην Ελλάδα. Για τον δανεικό εξοπλισμο της τελευταίες στιγμής ευχαριστώ και τον Κώστα Xterra Greece Κουμάριαλη για την κολυμβητική στολή.

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τους χορηγούς μου, τις εταιρίες Ν. Μανιατοπουλος (Pearl Izumi, SCOTT bikes, Giro, Shimano), Garmin, High5, Xendurance. Ίσως περίμεναν κάτι πολύ καλύτερο από εμένα και τους ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να το αποδώσω, αλλά ελπίζω πως στο μέλλον θα είμαι πιο συνεπής και στα αποτελέσματα μου.

Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο μου Ironman… μια μεγάλη ωραία τριαθλητική βόλτα! Την επόμενη φορά ίσως (θα έπρεπε) να είναι και ένας μεγάλος αγώνας!

 

Μερικές φωτογραφίες: https://www.facebook.com/media..&type=1&l=f361990301

Διαβάστε επίσης ενα γενικό ρεπορτ του αγώνα εδω: http://www.trinews.gr/item.php?id=1003

και επίσης παρτε μια “αριθμητική” γευση των διαδρομών όπως τις κατέγραψε το Garmin Greece 910XT

κολύμπι http://connect.garmin.com/activity/535913249
1η αλλαγη http://connect.garmin.com/activity/535913346
ποδηλασια http://connect.garmin.com/activity/535913360
2η αλλαγη http://connect.garmin.com/activity/535913371
τρέξιμο http://connect.garmin.com/activity/535913378