Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

«Track Attack»

Η ώρα της επιστροφής στον Στίβο έφτασε λοιπόν. Αύριο αγωνίζομαι στο Διασυλλογικο Πρωτάθλημα Α/Γ, στα 5000 μέτρα (μεγαλύτερη απόσταση δυστυχώς η ευτυχώς δεν περιλαμβάνει το πρόγραμμα). Μου φαίνεται κάπως περίεργο το ότι έχουν περάσει 6 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μου αγωνιστική απόπειρα εντός Σταδίου κι όμως νιώθω σα να ήταν χτες. Έχουν συμβεί τόσα πολλά αυτά τα 6 χρόνια, έχουν αλλάξει τόσα πολλά, έχω αλλάξει εγώ τόσο πολύ… θα είμαι καλύτερος ή χειρότερος δεν ξέρω, το σίγουρο είναι πως θα είμαι διαφορετικός!

Επιστρέφω στην πίστα με εντελώς διαφορετική αντίληψη απ’ότι παλιά. Τέρμα πια οι επιδιώξεις για γρήγορες επιδόσεις και μεγάλα ρεκόρ. Έτσι κι αλλιώς αυτή η τακτική είχε σταμάτησε να αποδίδει από όταν σταμάτησα να είμαι καθαρά στιβικός αθλητής. Τουλάχιστον τώρα το ξέρω (…). Έτσι λοιπόν, στόχος είναι απλώς ο Αγώνας, η Μάχη για επιβίωση μέσα στην Αρένα. Και προβλέπεται πραγματικά να γίνει αρένα το 5άρι καθώς διεξάγεται στις 11.20 το πρωί, μεσημέρι στην ουσία με 30 βαθμούς θερμοκρασία και τον Ήλιο πάνω από το κεφάλι μας. Εγώ πάντως κάτι θα φορέσω να καλύψω το ευάερο κι ευήλιο κεφάλι μου. Τώρα αν πριν τον αγώνα πούμε στους κριτές, κι ειδικά σε αυτόν που είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει το 5άρι τέτοια ώρα «χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν», δεν ξέρω… αλλά μου φαίνεται πως θα έχει πλάκα.

Θυμάμαι το άγχος των παιδικών μου χρόνων στους αγώνες στίβου, τότε που τίποτα τέτοιο δεν ήταν «πλάκα». Χρονόμετρα, περάσματα, φωνές, τι εποχές….Ίσως να έχω μεγαλώσει πια για τέτοια. Ίσως αυτό είναι μα κρίση παλιμπαιδισμού. Κατά βάση το κάνω σαν ένα αγωνιστικό τεστ, να δω πραγματικά που βρίσκομαι για να ξέρω και τι θα μπορώ να περιμένω από τον εαυτό μου στο μέλλον. Πάντως για το παρόν, από αυτόν τον αγώνα δεν περιμένω τίποτα ιδιαίτερο, δεν θέλω να περιμένω τίποτα, παρά μόνο να αποτελέσει μια αρχή.

Επιστροφή στην Αρένα λοιπόν για άλλη μια προσπάθεια, αν κι αύριο δε θα έχουν τόσο σημασία τα περάσματα, ούτε η τελική επίδοση. Ότι και να γράψει το χρονόμετρο θα είναι επιτυχία. Το σημαντικότερο είναι να τρέξω δυνατά για 5000 μέτρα κι όσο αντέξω, αν αντέξω. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Ότι ήταν το έχασα τα προηγούμενα χρόνια, γι’αυτο θα τρέξω ελεύθερος κι ίσως βρω και κάτι από τα χαμένα στο δρόμο…