Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Καλησπέρα από Θεσσαλονίκη. Η βδομάδα ήταν πολύ δύσκολη, όπως έγραφα τις προάλλες ( http://www.duathlon.gr/?p=881 ) αλλά έκανα ότι μπορούσα για να σώσω αυτόν τον ανοιξιάτικο Μαραθώνιο. Λίγες ώρες πριν την εκκίνηση του μεγάλου αγώνα “Μέγας Αλέξανδρος” τα τραύματα στο πόδι έχουν επουλωθεί αρκετά για να είμαι αισιόδοξος πως όχι μόνο θα τερματίσω αξιοπρεπώς, αλλά θα βελτιώσω και αυτό το στοιχειωμένο μου ρεκόρ, 2:43:21 από το 2006 στην Κλασική.

Βεβαίως έχω ακόμα πόνους, η βασική πληγή είναι ανοιχτή και οι μελανιές δεν έχουν φύγει εντελώς αλλά Κυριακή στις 8.30 το πρωί δεν θα έχει τίποτα από αυτά σημασία. Ο Μαραθώνιος έτσι κι αλλιώς έχει πόνο. Αυτός ο Μαραθώνιος ίσως έχει για μένα λίγο παραπάνω πόνο απ’ ότι συνήθως, αλλά όπως και να έχει θα τον τρέξω.

Σε κάθε αγώνα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε και να το παλεύουμε με αυτά που έχουμε, είτε είμαστε καλά είτε όχι. Έχω σταματήσει πλέον να μπαίνω σε αγώνες μόνο όταν είμαι καλά. Αυτό είναι σπάνιο και αν κολλάμε στην αναμονή της τέλειας κατάστασης για να αγωνιστούμε αφήνουμε την αθλητική μας ζωή να φεύγει…. και φεύγει γρήγορα η άτιμη. Αν υπάρχει πρόβλημα μικρο, μεγάλο ή μεγαλύτερο …. αυτό είναι που κάνει και την κάθε προσπάθεια ξεχωριστή σαν εμπειρία και βίωμα. Και για μένα πλέον στον αθλητισμό που κάνω αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, η εμπειρία, το βίωμα είτε είναι θρίαμβος είτε συντριβή.

Καλή αντάμωση λοιπόν, στην εκκίνηση και ελπίζω και στον τερματισμό με το καλο….